8 Vasantalu movie review
తెలుగు360 రేటింగ్: 2/5
కవిత్వంలో భావుకత ఉంటుంది.
అక్షరాల పొందిక ఉంటుంది.
పదాల విన్యాసం ఉంటుంది.
తెల్లకాగితాల పరవశం ఉంటుంది.
అంతటి అనుభూతిని వెండి తెరపై ఆవిష్కరించాలన్న ఆలోచన రావడం గొప్ప సంగతి. కానీ అది అందరికీ అబ్బే విద్య కాదు. అందమైన అక్షరాల విన్యాసాల్ని తెరపై చూపించాలనుకోవడం, ఓ రూపాన్ని అందివ్వాలనుకోవడం మంచిదే కానీ, ఆ పొందిక కుదరకపోతే, రసానుభూతి జరగదు. సినిమా పరిభాష వేరు. కవితాత్మక విషయాల్ని చెప్పకూడదని కాదు. చెప్పొచ్చు. కానీ తూకంలో తేడా వస్తే కవిత్వం కాస్త… చాదస్తంగా మారిపోతుంది. ‘8 వసంతాలు’ సినిమా చూస్తున్నప్పుడు కూడా ఆ తప్పే జరిగిందనిపిస్తుంది.
‘8 వసంతాలు’… సినిమాకు ఈ పేరు పెట్టడంలోనే బోల్డంత అభిరుచి కనిపిస్తుంది. టీజర్, ట్రైలర్లోనూ అదే దర్శనమిచ్చింది. దర్శకుడు మైకు అందుకొన్నప్పుడల్లా తానేదో గొప్ప విషయాన్ని తెరపై చూపించబోతున్నాడన్న భరోసా కలిగింది. మరి ఆ ప్రయాణంలో ఏం జరిగింది? ‘8 వసంతాలు’ ఎలా గడిచాయి?
సిద్ది అయోధ్య (అనంతిక) స్వాతంత్ర్య భావాలున్న ఓ అమ్మాయి. మంచి రైటర్. మార్షర్ ఆర్ట్స్ లోనూ ప్రవేశం ఉంది. తన గురువు అంటే ప్రాణం. సిద్దిని వరుణ్ (హనురెడ్డి) ప్రేమిస్తాడు. తన వెంట పడతాడు. వరుణ్ కి సంగీతం అంటే చాలా ఇష్టం. కానీ సిద్ది కోసం అన్నీ వదులుకొంటాడు. క్రమంగా సిద్ది కూడా వరుణ్ ప్రేమలో పడిపోతుంది. ఎమోషనల్ గా తనకు కనెక్ట్ అవుతున్న సమయంలో.. వరుణ్ ఆలోచనలు మారిపోతాయి. సిద్దిని దూరం పెడతాడు. దానికి కారణం ఏమిటి? ఈ ఎడబాటుని సిద్ది ఎలా తీసుకొంది? ఆ తరవాత సిద్ది జీవితంలోకి సంజయ్ (రవి దుగ్గిరాల) అనే మరో అబ్బాయి వస్తాడు. తనెవరు? సిద్ది, సంజయ్ మధ్య కొత్త ప్రయాణం ఏ తీరానికి చేరుకొంది? అనేది మిగిలిన కథ.
ఆబ్స్ట్రాక్ పెయింట్స్ అని కొన్నుంటాయి. అవి ఒక్కసారి చూడగానే అర్థం చేసుకోలేం. ఒక్కోసారి ఒక్కోలా కనిపిస్తుంది. ఒకొక్కరికీ ఒక్కోలా అర్థం అవుతుంటుంది. కవిత్వంలోనూ ఆ లక్షణం ఉంది. చూసే కళ్లని బట్టి, చదివే మనసుని బట్టి, అర్థం చేసుకొనే విధానాన్ని బట్టి కవిత్వంలోని భావం మారిపోతుంది. సినిమాకు ఈ ప్రయోగం వర్తించదు. సినిమాని సినిమాలానే చూడాలి. అలానే చెప్పాలి. దాన్నో ఫజిల్ లా మారిస్తే – బుర్రలు బద్దలైపోవడం తప్ప మరే ఫలితం ఉండదు. ప్రేమకథ(లు)ని అందమైన కవిత్వంలా చెప్పాలనుకొన్నాడు దర్శకుడు. ఆ ప్రయత్నం మంచిదే. కానీ పాత్రల మధ్య సంఘర్షణ, కథలో బలం, సన్నివేశాల్లో స్పష్టత లేనప్పుడు ఆ ప్రయోగం వికటిస్తుంది. ‘8 వసంతాలు’ సమస్య అదే. తెరపై హీరోయిన్ పాత్రతో తప్ప మరే పాత్రతోనూ సహానుభూతి చెందని విషమ పరిస్థితుల్లో దర్శకుడు ప్రేక్షకుడ్ని పారేశాడు. దాంతో కనెక్ట్ అవ్వాల్సిన పాత్రలు సైతం పైపై మెరుపుల్లా, మెరుగుల్లా కనిపిస్తాయి. అక్షరాలు అందంగానే ఉంటాయి. కానీ అవన్నీ పక్క పక్కన పేర్చినప్పుడు ఓ అర్థవంతమైన పద ప్రయోగం కనిపించాలి. పాత్రలు వేటికవే బాగున్నా, వాటిని పక్క పక్కన పేర్చినప్పుడు పరిపూర్ణత కలగాలి. కానీ అది జరగలేదు.
కాకపోతే సిద్ది క్యారెక్టర్ని బలంగా రాసుకొన్నాడు దర్శకుడు. ఓ అమ్మాయి పాత్రని ఇంత శక్తిమంతంగా రాసుకోవడం ఈమధ్య కాలంలో ఇదే తొలిసారి. ఆ పాత్ర దేనికీ చలించదు. తానో సాధారణమైన అమ్మాయి కాదు అని తెలిసిపోతుంది. కానీ.. ప్రేమ దగ్గరకు వచ్చే సరికి మాత్రం తనది కూడా చాలా సాదాసీదా క్యారెక్టర్ అయిపోతుంది. బహుశా.. ‘మనసు’ దగ్గర అమ్మాయిలు ఇలానే లొంగిపోతారేమో. వరుణ్తో లవ్ స్టోరీలో కొత్తదనం లేకపోయినా, లొకేషన్లు, డైలాగులు, ఆ సున్నితత్వంతో కాస్త ఆహ్లాదకరంగా కనిపిస్తుంది. వరుణ్తో విడిపోయే సన్నివేశంలో కథానాయిక పాత్రని చాలా ఎత్తున నిలబెట్టాడు. ఇంట్రవెల్ బ్యాంగ్ దగ్గర ప్రేక్షకులకు, సిద్ది పాత్రని ఇష్టపడేవాళ్లకు కాస్త సంతృప్తి దక్కుతుంది. గురువుతో సిద్ది అనుబంధాన్ని కూడా చాలా ఉన్నతంగా చూపించాడు దర్శకుడు. స్మశాన వాటిక సన్నివేశం నచ్చుతుంది. కాశీలో ఫైట్లో కథానాయికని కాస్త కాళికగా మార్చేశాడు. హీరో కొడుతుంటే ఎలివేషన్ సీన్లు పడడం మామూలే. కానీ ఇక్కడ ఓ అమ్మాయి కొడుతుంటే ఎలివేషన్లు వస్తాయి. ఆ యాక్షన్ సీన్ బాగా డిజైన్ చేశారు.
అయితే అక్కడ్నుంచి సినిమా డ్రాప్ అయిపోతూ వెళ్లింది. సంజయ్ ప్రేమకథ.. ఏమాత్రం ఆసక్తికరంగా అనిపించలేదు. ఆ ఎపిసోడ్ స్లో మోషన్లో సాగుతూనే ఉంటుంది. చివర్లో ఓ 20 పేజీల ఉత్తరాన్ని హీరోయిన్ చదువుతున్నప్పుడు ‘ఆ పేజీలన్నీ ఎప్పుడైపోతాయో’ అనే ఫీలింగ్ తప్ప, ‘ఇప్పుడు మనం ఓ గొప్ప ప్రేమ కథ చూడబోతున్నాం’ అనే అనుభూతి ప్రేక్షకుడికి కలగదు. ఈ ప్రేమకథల మధ్య స్నేహితుల ఉపకథలు ఉంటాయి. అవి అసంపూర్ణంగానే మిగిలిపోతాయి.
కాస్ట్ ఫెయిల్యూర్ సినిమాలు చాలానే చూశాం. ఇది కాస్టింగ్ ఫెయిల్యూర్ అనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే చాలా పాత్రలకు సూటబుల్ నటుల్ని ఎంచుకోలేదు. ముఖ్యంగా సంజయ్ పాత్రకు. అనంతిక చాలా బాగా చేసింది. తనలో ఎమోషన్ కనిపించింది. ఆ పాత్రతో మాత్రమే ప్రేక్షకుడు కనెక్ట్ అవుతాడు. హనురెడ్డి చూడ్డానికి బాగున్నాడు. నటన పరంగానూ మెప్పిస్తాడు. మిగిలిన పాత్రధారుల ఎంపికలో దర్శకుడు కాస్త ఆలోచించుకోవాల్సింది.
ప్రేమకథకు పాటలే బలం. కానీ అవి ఈ సినిమాలో మరీ వీక్. అబ్దుల్ వాహెబ్ పాటలన్నీ ఒకేలా ఉంటాయి. ఈ సినిమాలోనూ అంతే. ఆడియన్స్కి కనెక్ట్ అయ్యే పాటలున్నా.. జనం దృష్టి ఈ సినిమాపై మళ్లేది. సినిమాలో కాస్త రిలీఫ్ దొరికేది. ఫొటోగ్రఫీకి ఎక్కువ మార్కులు వేయాల్సిందే. ఊటీని మరింత అందంగా చూపించారు. కశ్మీర్ నేపథ్యంలో వచ్చే సీన్లు కూడా కలర్ఫుల్గా ఉన్నాయి. ఫణీంద్రలో మంచి రైటర్ ఉన్నాడు. డైలాగుల్లో పొయెట్రీ దట్టించాడు. ఇద్దరు రచయితలు ప్రేమించుకొంటే మరీ అంత పొయెటిక్గా మాట్లాడుకోవాల్సిన అవసరం లేదేమో, కొన్ని డైలాగుల్లో అంత పొయెట్రీ దట్టించాల్సిన పని లేదేమో అనిపిస్తుంది. కొన్ని చోట్ల మాటలు మెప్పిస్తాయి. భలే రాశాడ్రా అనిపిస్తుంది. కానీ కొన్ని చోట్ల అదే అతిగా మారిపోయింది. ‘ఎండిపోయిన గుండెని గ్లిజరిన్లో ముంచి తీసినట్టుంది’ అనే మాట అందుకు ఉదాహరణ. ‘ఎవరి తుఫాన్లు వారివి’, ‘శవాన్ని నలుగురు మోసుకొంటూ కాటి వరకూ తీసుకెళ్తారు. ప్రాణం ఉన్న ఒకరి ఆశయాన్ని మన అనుకొన్న వాళ్లు మోయకపోతే ఎలా’, ‘నువ్వు అందరి లాంటి మగాడివి కాదనుకొని నిన్ను నమ్మి వచ్చా. నేను అందరిలాంటి అమ్మాయిని కాదని నిన్ను నమ్మించి వెళ్తా’ ఇలా చాలా చోట్ల రచయిత కలం మెరిసింది. మాటల్లో ఉన్న భావుకత, గాఢత సన్నివేశాల్లోకి తర్జుమా చేయకపోవడం వల్ల 8 వసంతాల్లో ఏ వసంతం కూడా ప్రేక్షకుల మనసుకి తాకదు.
జనరేషన్ మారిపోయింది. ఇప్పుడంతా ఫాస్ట్ ఫార్వార్డ్. తెరపై సన్నివేశాలు చక చక కదిలిపోవాలి. సినిమాని 2 ఎక్స్ స్పీడ్ లో చూస్తున్నారు. ఇలాంటి జమానాలో ఇంత స్లో నేరేషన్ మూడ్లో కథ చెప్పడం ఇబ్బందికరమైన విషయం. పక్కవాళ్ల ఓపిక, సహనాన్ని కూడా అప్పు తీసుకొని మరీ చూడాల్సిన సినిమా ఇది.
తెలుగు360 రేటింగ్: 2/5